پاسداشت نمادهای هویت شهرمان

در سال ۲۰۱۹ کلیسای نوتردام پاریس در آتش سوخت و در کم‌تر از ۲۴ ساعت از سراسر جهان بیش از یک میلیارد یورو برای بازسازی آن به دولت فرانسه اهدا شد، کاربران شبکه‌های اجتماعی عکس‌های یادگاری خود را در کنار آن کلیسا به اشتراک می‌گذاشتند، و گردشگران و مردم کشورهای مختلف این تصاویر را بازنشر می دادند. در چهار سال قبل از این تاریخ، داعش در عرض چندماه، شهرهای باستانی هترا و پالمیرا و نمرود و موصل و موزه‌های تاریخی و مقبره‌های پیامبران الهی را در عراق و سوریه، یکی پس از دیگری ویران کرد و میراث فرهنگی بشریت را از بین برد، نه صدایی از مردم جهان بلند شد، نه کمکی به سوی این کشورها سرازیر شد و نه حتی در اخبار بازتاب چندانی داشت.

سوال این است که چرا این برخورد دوگانه از طرف مردم در مورد این دو واقعه شکل گرفته است؟ یک پاسخ این پرسش در تفاوت این کشورهاست؛ یک کشور از طریق دیپلماسی عمومی؛ صنعت گردشگری، تأسیس مراکز فرهنگی، تبادلات دانشگاهی، سینما، رمان‌های ادبی، رسانه‌ها و…، گفتمان سیاسی، فرهنگی خود را چینن معنا می بخشد و برای خود به طور سیستماتیک و حساب‌شده هویت معنایی خلق می‌کند، و دیگری علیرغم غنای فرهنگی و تاریخی عظیم خود، به آن بی توجه بوده و آن را به امان خدا رها کرده و از مزیت‌های بی‌شمار آن نیز بی‌بهره ماند.

قصه شهر ما و برخی آدمهای آن نیز همینگونه است و به همین دلیل جا دارد از خود بپرسیم که ما در مورد این شهر تاریخی، فرهنگی کهن، و بزرگان و نخبگان و سرمایه اجتماعی آنها، چه کرده ایم؟ آیا مانند فرانسویها برخورد کرده ایم یا مانند سوریها؟
سوالی که من در مراسم معارفه فرماندار شهرستان بشکل دیگری طرح کردم و روی سخنم با آنانی بود که بظاهر برای حضور نخبگان بومی سینه چاک می کردند ولی سالهاست که بجای حمایت از آنان، به تخریب و ترور شخصیتشان و مخدوش کردن رویدادهای تاریخی شهرمان می پردازند. علی الخصوص بزرگانی که همسو و همفکرشان نیستند.

مواجه با آقای دکتر خانیکی، استاد برجسته و گرانسنگ در سطح ملی و حتی بین المللی، کسی که در رشته ارتباطات در کشور سرآمد است و برخی نظریاتش مرجع دانشجویان و اساتید و بزرگان بوده در همین راستا تعریف می شود. برخی با مغلطه تقلیل گرایی، موضوع را آنقدر کوچک و حقیر کرده و می پرسند که خانیکی چه کرده برای ما که حالا تجلیلش کنیم؟ این خلط مطلب و ایجاد انحراف فکری برای مخاطب است؛ چرا که خانیکی وخانیکی ها، انسانهای هویت بخش به سرزمین مادریشان بوده و هستند؛ اینها سرمایه های اجتماعی والایی هستند که افتخار آفریده اند. اگر غیر از این بود که وزرا و وکلا و مدیران ملی و محلی، پای کارشان نمی آمدند. حال اینکه ما از سرمایه اجتماعی عظیم این بزرگان در مسیر توسعه منطقه چه بهربرداری کرده ایم، موضوعی دیگر است.
بیایید بدور از حب و بغض به این بزرگان افتخار کنیم و آنهارا قدر دانیم و بر صدر نشانیم؛ انشالله

⚫️ محمدعلی نبی پور؛معاوناستاندارخراسانرضوی